Zorza polarna (Aurora borealis)

Zorze mają jaskrawy zielony kolor, często z odrobiną różowej obwódki, a czasami w samym środku są ciemnofioletowe.
W trakcie protuberancji i rozbłysków, ogromne ilości cząstek elementarnych wyrzucane są ze Słońca w przestrzeń kosmiczną.

Gdy cząsteczki te zbliżą się do Ziemi, tworzą okrąg wokół bieguna północnego, gdzie zderzają się z górną warstwą atmosfery. Uwolniona wówczas energia, to właśnie zorza polarna. Wszystko to dzieje się mniej więcej na wysokości 100 kilometrów.

Model intensywności zorzy

Obserwowanie zorzy polarnej czyli aurora borealis.

Jej światło jest najczęściej widoczne późną jesienią i wczesną wiosną. W okresie pomiędzy równonocą jesienną a wiosenną (od 21 września do 21 marca) pomiędzy godziną szóstą po południu a pierwszą w nocy jest ciemno i właśnie wtedy najlepiej obserwować zorzę polarną. Jednakże ogromne znaczenie ma również pogoda. Nie ma jednak żadnej gwarancji, że będzie można obserwować zorzę polarną. Bywają tygodnie kiedy zorza pojawia się nawet kilka razy w ciągu wieczoru, kiedy indziej zaś pada gęsty śnieg lub zorza polarna wcale się nie pojawia. Najlepiej obsewować to zjawisko z miejsc za Kołem Podbiegunowym, np na północy Norwegii.

Statystycznie największe szanse na obserwację zórz polarnych są wtedy, gdy w powietrzu nie ma wilgoci, a niebo jest czyste; najczęściej zdarza się to w głębi lądu, ale niekiedy na wybrzeżu niebo może być mniej zachmurzone niż w części kontynentalnej dzięki silnym wschodnim wiatrom.

Aby zapewnić sobie najlepsze warunki, nie powinno się planować oglądania zorzy polarnej w czasie pełni księżyca ani też w miejscach silnie oświetlonych, ponieważ światło zewnętrzne powoduje, że zorza wydaje się o wiele bledsza. Zorze bywają widywane częściej przed lokalną północą niż nad ranem.